Nie czytam Martina, jego styl (czy też raczej brak stylu) kompletnie mnie nie wciąga, a wręcz odrzuca, chociaż pomysłów mu nie odmówię. A poza tym czytając, za bardzo rzucają mi się w oczy jego ewidentne sympatie do konkretnych bohaterów, czego strasznie nie cierpię w powieściach, skoro autor już postanowił przedstawiać historię z kilku różnych punktów widzenia, to niech wyświadczy mi jeszcze tę przysługę i nie narzuca, kogo mam lubić/nie lubić czy do kogo mam odczuwać sympatię. A przy serialu łatwiej mi się wyłączyć i nawet notorycznie goszczące na ekranie seksy czy nie-zawsze-ciekawe-podejście-do-kobiet mnie nie ruszają (chwała Bogu, że w ostatnim sezonie seksy naprawdę były tylko tam, gdzie potrzebne). Serial to taka moja guilty pleasure, mogę się trochę odmóżdżyć, co bywa błogosławieństwem, zwłaszcza w trakcie semestru, odpoczywam przy tym mózgowo, bo nie muszę myśleć, podczas gdy przy książkach, nawet gdyby martinowy brak stylu mnie nie odrzucał, jednak się aż tak nie wyłączę.
A Cersei nienawidzę, nie jestem w stanie odczuwać jakichkolwiek pozytywnych emocji w stosunku do tak jawnej, bezczelnej manipulatorki bez skrupułów. Owszem, Joff wielkim królem nie jest i nie będzie, ale Joff jest i głupi, i młody, więc jego egocentryczne czy brutalne napady przyjmuję bardziej jako "dziecko, Tobie faktycznie zabrakło ojca" (bo w końcu i Tyrion, i Tywin jakoś nie mają problemów, żeby go utemperować, więc gówniarz jest po prostu rozpuszczony jak dziadowski bicz, a na dodatek niewychowany). A Cersei jest inteligentna - i właśnie dlatego nie potrafię znieść jej manipulatorstwa ani odczuć do niej sympatii. Ona aż za dobrze wie, co robi i dlaczego to robi, trzyma się tego, że cel uświęca środki i to wszystko jest robione aż z za dużą premedytacją. I chociaż rozumiem jej motywy, nie przeczę, że mogła być kochającą matką, mimo wszystko udusiłabym ją z wielką chęcią. I nie jestem w stanie się przejąć, kiedy już dostaje po dupie (co i tak zdarza się zbyt rzadko albo zbyt mało jak na jej wybryki i mój gust), bo w pełni na to zasłużyła, wiedziała, co robiła, widziały gały, co brały, to niech teraz przyjmie konsekwencje bez jęczenia, jak to ją krzywdzą, bo i pierwszy mąż miał ją w dupie, i za-chwilę-chyba-przyszły będzie ją miał w dupie, najstarszy syn ma ją w dupie, pozostałe dzieci "sprzedane" w małżeństwa, a jeszcze jej ukochany bliźniak zaginął w akcji, po czym wrócił jako kaleka - serio? Mam się nad tym użalać czy jej współczuć, kiedy nie ma chwili, w której sama nie manipulowałaby kimś innym, nie ciągnęła za sznurki gdzieś indziej, wszystko to do własnych celów, idealnie zdając sobie sprawę z tego, co robi, a nierzadko nawet i nie dla jakiegoś celu, tylko ze złośliwości (bo tak odbieram jej relacje z Tyrionem)? Nie, jeśli miałabym postrzelić jedną i tylko jedną postać ze wszystkiuch dotąd w serialu przedstawionych, to mam gdzieś, że świat by mnie znienawidził za zaprzepaszczoną szansę pozbycia się Joffa, ja celuję w Cersei i miałabym wyłącznie nadzieję, że trafię tak, by umierała długo - albo nawet by "tylko" została kaleką.

O kurczę, a dla mnie Martin jest ewidentnym mistrzem. Choć nie wykluczam (a nawet jest to wysoce prawdopodobne), że czytałaś więcej książek ode mnie i masz porównanie.

To on w ogóle darzy jakichś bohaterów sympatią? :D Giną jak muchy w tej książce. Kogo według Ciebie lubi ze swoich postaci? Przychodzi mi na myśl tylko Tyrion w sumie... Teraz przypomniałam sobie, że przecież z Aryi to takie "od zera do bohatera" oraz ewidentna faworyzacja i ja z kolei jej szczerze nienawidzę.

Co do Cersei, jestem dla niej wyrozumiała, choć wcześniej też jej nienawidziłam. W dalszych tomach zrobiło mi się jej bardzo żal i teraz nieco inaczej na nią patrzę. Gdyby nie była taka jak jest, nie poradziłaby sobie w tamtych realiach. Blondyna już od dziecka była w cieniu Jaimiego. Nie mogła robić tego, co chciała (czyli tego co Jaimie), bo była dziewczynką i nie wszystko jej przystawało. W serialu też było pokazane , jak traktuje ją Tywin. Choć nie brakuje jej inteligencji i tak wciąż jest traktowana gorzej w swojej rodzinie przez sam fakt, że urodziła się kobietą. Kolejna rzecz, jaka spotyka ją nieco później, to sytuacja z Rheagarem i nie pamiętam, na ile zostało to pokazane w serialu (i czy w ogóle). Miała za niego wyjść i była w nim, najprościej mówiąc, zakochana. A co ją spotkało? Wydano ją za Roberta, który nie dość, że wciąż wspominał inną, to jeszcze gwałcił brutalnie Cersei po pijaku i nie dał jej ani trochę szczęścia. Potem odebrano jej dzieci, wszystkie i została zepchnięta przez młodą królową. Nie dziwi mnie ani to, że stała się taka, jaka się stała, bo wątpię, że inaczej udałoby się jej przetrwać. Na pewne czyny patrzę z przymrużeniem oka, bo wiem, co ją spotkało wcześniej i w pewien sposób znajduje wytłumaczenie.

Po co pozbywać się Joffa? Jest skurczysynem, ale na dużą skalę nieszkodliwym.

Nie wiele, ale w oryginale. Wszystkie pochwały, jakie zdarzyło mi się o stylu Martina usłyszeć, zawsze odsyłam do prawowitego właściciela: Micha Jakuszewskiego, tłumacza. Mnie styl Martina zwyczajnie nudzi i choćby nie wiem jak się starał przy historii, to za cholerę mnie nie bierze. Rowling, dla porównania, też wielkiego stylu nie ma, ale jednak jest tam coś, są drobiazgi, które trudno konkretnie wskazać i nazwać, ale co sprawia, że chociaż nie powala geniuszem, to czyta się z przyjemnością, a w najgorszym razem bez bólu czy nudy stylem.

Mnie akurat denerwuje pewne faworyzowanie Jona. Może mam przekłamany obraz tego, przez co u Martina przebrnęłam, ale co i rusz rozdziały były albo z punktu widzenia Jona (którego również nie znoszę, irytuje mnie ten dzieciak i już), albo Daenerys (która akurat mi nie przeszkadza, ale fanką nie jestem). Z tego co się dowiedziałam z różnych wywiadów z ekipą HBO, to w serialu bardziej rozwinęli np. wątek Robba i go pokazali, zamiast streścić gdzieś tam, co miało miejsce w książkach. I to mi się podoba, bo chociaż Robb też jest mi dość obojętny, to jednak jego historia coś do wydarzeń wnosi i warto ją pokazać, zamiast streszczać (zamiast tego skupiając się np. na wspomnianym wyżej faworycie-Jonie, który przez większość czasu pisanego, i ekranowego zresztą też, szwęda się i w sumie służy tam tylko po to, by pokazać wątek White Walkers [nie wiem, jak ich nazwano w tłumaczeniu] nieco bliżej, a co równie dobrze mógłby zrobić ktokolwiek z Czarnej Straży).

A powyższe nadal mnie nie przekonuje do współczucia Cersei ani jakichkolwiek innych pozytywniejszych emocji względem niej. Nie ona jedna została tak pokrzywdzona przez życie, niejednym oberwało się gorzej, a ani nie jęczą, ani nie przeobrażają się w wyrachowane, pozbawione skrupułów manipulatorki. Wiele kobiet, które były marginalizowane przez rodziców, znajdują lepsze ujście dla swoich talentów, poszukują aprobaty w dorosłym życiu w lepszy sposób niż "tatku, a Tyrion jest kurduplem i nie ma żony, załatw mu jakąś, najlepiej Sansę, to oboje będą mieli uprzykrzone życie". Wiele kobiet miało nieprzyjemność zostać ofiarami gwałtu, jednorazowego lub w małżeństwach, nie tylko w książkach (w wielu krajach europejskich dopiero niedawno zmieniono prawo, by można było oskarżyć o gwałt męża - wcześniej było to po prostu "spełnianiem małżeńskich obowiązków" i "co się dzieje w domu, zostaje w domu"), ale nie wszystkie z tych kobiet kończą jak Cersei ani nawet nie kończą jak morderczynie, mimo że też się zdarza. Większość znajduje w życiu coś, co daje im siłę przejść przez to, po czym się wyprostować i nie pozwolić, by przeszłość uczyniła z nich złe osoby. A że takie kobiety są w większości, pomimo że to o mniejszościach się mówi (czy w mediach, bo w końcu kobieta, która zamordowała/wykastrowała męża/byłego męża, bo ją gwałcił, to lepsza sensacja, czy "plotkarsko", "bo ta spod 3A się tak popisuje, bo mamusi nie było, żeby wyrównała brak zainteresowania ze strony tatusia"), to nie jestem w stanie odczuwać choćby cienia sympatii w stosunku do Cersei. Zwłaszcza że, jak już ustaliłyśmy, nie jest głupią blondynką, tylko inteligentną kobietą, więc nie robi tego, bo nie umie inaczej czy że nie wie, że coś innego byłoby rozwiązaniem o mniej złej/złośliwej naturze, tylko robi to z premedytacją. I chociaż mogę rozumieć, skąd się takie zachowanie u niej bierze, absolutnie nie zamierzam przyjmować przeszłości jako usprawiedliwienia. Z tych czy innych powodów Cersei jest najzwyczajniejszą w świecie złą, wyrachowaną suką, a ja nie jestem typem, który by takie tolerował, że o lubieniu nie wspomnę, bez względu na to, czy wydanie jest rzeczywiste czy fikcyjne.

Joff jest nieszkodliwy, dopóki ktoś go chociaż czasem utemperuje. Bo według mnie to głównie dzięki temu nie próbuje fikać na większą skalę, tylko pozostaje na krzywdzeniu jednostek. Co nie zmienia faktu, że na króla nadaje się jak osioł do wyścigów chartów i chociażby z tego powodu, dla górnolotnie brzmiącego "dobra królestwa", wypadałoby się go pozbyć.

Co do Cersei, to myślę, że nie ma co się więcej rozpisywać, bo mamy odmienne zdanie :).
Jona akurat lubię. Nie wiem tylko, czy zgodzę się z tym, że rozszerzyli wątek Robba, bo oni go przede wszystkim bardzo pozmieniali. W książce jego żoną była dziewczyna dobrze urodzona i nie została zabita na Krwawych Godach. Choć może faktycznie pokazali bliżej relacje Robb - żona Robba niż to było w sadze.

Miałam na myśli, że jak ktoś jest nieszkodliwy, to po co się go pozbywać, jeśli można się spodziewać, że w końcu sam padnie przez swój brak sprytu czy przebiegłości :)

Jak mówię, Martina nie czytam, opieram się wyłącznie na wywiadach z ekipą HBO. Niemniej jednak dobrze, że to pokazali, bo trochę głupio by Krwawe Gody wyglądały, gdyby Robba pokazali do ich czasu góra trzy razy, aby pozostać wierniejszymi książce.
Mnie Jon denerwuje, bo czasem aż za bardzo rozumiem, czemu wszyscy mu ciągle mówią, że gówno wie. A mina aktora, jakkolwiek sympatycznego, jeszcze to potwierdza.
Osobiście cierpię na syndrom lubienia postaci drugoplanowych, niekiedy nawet bardzo drugoplanowych. To znaczy, jasne, Tyrion jest zabawny, ale moja sympatia do niego nie jest tyle "o, bo to mój ulubiony bohater", co raczej "hmm, bez niego serial byłby ciut mniej wciągający". Ja np. strasznie lubię Brienne z Tarth, jest cudowna, godna podziwu i gdyby nie ona, to Jamiego Lannistera też bym chciała zabić (ale tu już bardziej za jego wydmuchane ego). Babcia Tyrell jest zdecydowanie w moim guście, lubię postaci starszych osób, które nie boją się mówić, co myślą. Mam wiele sympatii do Varysa, bo chociaż też knuje i zdarza mu się manipulować, nie robi tego ani z chęci zemsty, ani uprzykrzenia komukolwiek życia, ani z żadnych czysto własnych pobudek. I Sam Tarly do mnie przemawia, bo łatwo mi się i przejąć, i utożsamić z takim zakopanym pod stosem książek chłopcem, którego wszyscy inni gnębią, dopóki nie znalazł sobie silniejszego kolegi. Cała reszta postaci albo nie zalicza się nawet do lubianych, albo, jak Tyrion, niby jakąś tam sympatię wzbudza, ale bardziej dlatego, że to urozmaica historię. Jedynymi wyjątkami od powyższego sąTywin Lannister - którego chciałabym nie znosić, a nie potrafię, bo raz że jego relacje z Aryą w drugim sezonie były naprawdę ciekawe i przyjemnie się je oglądało, a dwa, no, Charles Dance jest zwyczajnie zbyt dobrym aktorem, żeby go tak kompletnie nie doceniać - i Hodor, bo do maskotek zawsze się podchodzi z większym dystansem.

No, trzeba mieć nadzieję, że Joff zdąży sam paść, zanim narobi zbyt wielu szkód, prawda? ;)

Twoje sympatie podzielam. Szczególnie jeśli chodzi o Olennę Tyrell - według mnie świetnie oddali ją w serialu!
Dodałabym jeszcze Littlefingera. Co prawda trochę z niego szmaciarz, ale też nie bardzo mogę teraz tłumaczyć mojej sympatii, żeby nie spoilować. No i Sansa. To takie trochę na przekór, bo wszyscy hejtują ją, jak mogą. Tu znowu ujawnia się moje współczucie, że też nieźle oberwała, ale w końcu ogarnia się. Choć nie mogę oprzeć się wrażeniu, że w serialu robią z nią głupiutką bardziej, niż pamiętam to z książki. Od dziecka wierzyła w świat dam i książąt z bajki, a potem brutalnie oderwano ją od rzeczywistości i zabrano wszystkich bliskich.
Tyle jest tych postaci, że siedzę i zastanawiam się, za kim jeszcze przepadam. I chyba na razie tyle :D.

Little Finger mnie zazwyczaj irytuje, o, patrzcie, byłem nikim, teraz się dorobiłem i szanujcie mnie, podczas gdy zapracował tylko na pieniądze, a na szacunek już nie bardzo. A Sansa... Hm, czasem, choć rzadko, mi jej odrobinę szkoda, bo w sumie sama nie zrobiła nic, aby zasłużyć sobie na taki los, ale miewała momenty, szczególnie w pierwszym sezonie/tomie, że fejspalm to za mało, jak przy dziewiętnastowiecznych panienkach, które tak się przejmowały tym, co wypada, że używanie mózgu byłoby skandalem.
Fakt, Martin nawalił postaci jak głupi. A potem pytał własnych fanów, o co chodzi, bo zapomniał. :P